Lekcja czwarta: Kalambury reloaded

Bebe gra w kalambury. Po ośmiu tygodniach odkryła, że nie tylko ze studentami. Niech Pani nauczy studentów, jak robić wystawy, żeby inni chcieli kupić albo chociaż spojrzeć na ich prace. Niech zrobią własną wystawę na koniec. Tylko proszę nie używać słowa wystawa. Ani nie mówić im, jak się to robi i czym. Historia wystaw, owszem. Historia jest ważna, można się wiele nauczyć. Gdzie będzie ta wystawa? Pracujemy nad tym. Dzwoniłam do kilku miejsc, ale żadne się jeszcze nie zgodziło. Przykro mi, że tak późno. Wiem, że koniec zajęć już za dwa tygodnie, ale wie Pani, musiałam pisać to podanie o dofinansowanie projektu. Skądże, nie dla siebie! Dla uniwersytetu. Studenci muszą wiedzieć teraz? Musicie uzbroić się w cierpliwość. Najważniejsze, żeby wyprodukowali prace. Nie, Pani nie ocenia ich prac. Wystawę, przecież już mówiłam, że wystawę.

Bebe zasłania się kagankiem oświaty przed sądem studenckiej frustracji. Cicho i gęsto. Nie, nie wie gdzie będzie ta cholerna wystawa. Tak, będzie ich za nią oceniać. Ile czasu będą mieli na wykonanie projektu? Nie wiadomo. Naprawdę staraMY się zdobyć miejsce na wystawę. RozmawiaMY, robiMY, dbaMY, PRZEPRASZAMy. Wielki wystawco i inni święci, dajcie im więcej niż pół dnia. Tak, Chinki nadal rysują pięknie.