Rumieńce

Cukierkowy pastel, czasem im się słodkim ulepkiem przeje. Zemdli, zblednie, i na nowo nabierze rumieńców.

Bebe: Nie odzywam się, bo jestem zła. I przykro mi też bardzo. To nie moja wina, po prostu wczoraj ktoś był dla mnie bardzo niemiły i robił to specjalnie. Stał i się gapił, jak zmywałam naczynia. Nie chcę być kurą domową! Była niemal północ, a on się gapił. Zamiast pójść do sypialni i poskładać pranie. Oczywiście, że mu nie powiedziałam o tym praniu, przecież sam powinien wiedzieć. A na dodatek specjalnie zataił, że w salonie nie ma brudnych naczyń. Że niby nie widział. Ba! Że widział, ale myślał, że pozmywa je sam później! Jakie później?! Przecież była północ! A rano mieliśmy jechać w góry. Przecież wiem, że rano jest tak nieprzytomny, że o zmywaniu zapomnij. 

W nocy chrapał, że spać nie mogłam. Specjalnie to robił. A rano, rano dalej był taki niemiły. W ogóle się nie odzywał, tak jakbym mu krzywdę zrobiła. Najpierw nie pomógł mi wybrać butów. A skąd mam wiedzieć czy lepiej sportowe, czy te ze skórki? A jak będzie padać? Herbatę zrobił tylko sobie, specjalnie. Na koniec jeszcze potkną się na prostej ścieżce i udawał, że skręcił kostkę. Rozumiem, że potrzebuje uwagi, ale może mi o tym powiedzieć. Nie gryzę przecież.

Wiewiór: W przerwie w oglądaniu filmu zaczęła nagle zmywać. Wiedziałem, że coś jest nie tak, tylko co? Gdy jest taka zła, to nie wiem co robić. Przeczekajmy, rano będzie lepiej. Nie było. Tak już nawet jakoś "źle" wstawała. Może w górach jej przejdzie. Tylko cholera wzięłaby tą kostkę!