Kryptonit naukowca

"Zapuszczę warkocz i poczekam na ratunek"

Czwarty tydzień roku kalendarzowego 2014 sponsoruje artykuł do arcyważnego naukowego żurnalu. Na piątek. W ramach wykorzystywania szans, które pod nos podsuwa los, oraz niepalenia ewentualnych mostów kontaktów profesjonalnych - piszę. Nieodpłatnie, za laur prestiżu i dostępu do akademickiego Olimpu. Żurnal bowiem zgłosił się z własnej inicjatywy. Wow! Doceniam, bo niejeden świeżo upieczony docent oddałby za taką możliwość nerkę. 

Uczę się przy tym, w luksusie doświadczenia na własnej skórze, że rekonwalescencja po doktoracie trwa znacznie dłużej niż miesięczne wakacje w Polsce.

Rok temu poznałam człowieka w tej samej niedoli. Doktor tego i owego. Przyznał, że od roku nic nie robi. Nie pracuje. Nie bada. Nie czyta w profesji. Fizycznie nie jest w stanie. Jest zmęczony. Wtedy zupełnie nie rozumiałam, o co mu chodzi. Czym jest zmęczony? Przecież skończył wiekopomne dzieło naukowe, odebrał świadectwo z czerwonym paskiem. Powinien się cieszyć i działać płynąc na tej fali ku zawodowej tęczy. Ile można odpoczywać? Miesiąc? Dwa? Ale żeby po roku coś takiego mówić? Leni się lub popadł w depresję a najpewniej jedno i drugie.

Dzisiaj? Dzisiaj, podług ówczesnej logiki, chroniczne gnuśnieję i cierpię na galopujący spleen.
Istnieje podejrzenie, że kto przez krąg ognia nie przeszedł, ten nie zrozumie. Nigdy.
Że robienie doktoratu podsiada dziwne zbieżności z robieniem potomka*.
Jest doświadczeniem totalnym i nader indywidualnym. A przy tym męczącym.
Oraz, że Supermen potrzebuje Clarka Kenta. Do regeneracji.

* Poszerza mi się nomenklatura w temacie za sprawą "Projektu: Matka" M. Łukowiak aka zimno.Ale o tym innym razem.