Po kokardy

Czasem nie wiem, czy iść w ten las.

W piątek, zwłaszcza w piątek oddania, cała budowa oddycha przeponą. Nawet elektryk, któremu mina sczezła na wieść o moim konkubencie, gwizdał radośnie na fajrant! Robolskim zwyczajem polało się piwo. Wychyliłam jedno i zasnęłam snem sprawiedliwego na dni i nocy kilka. Praktyki tym samym zakończone: profesjonalnie namaszczam olejem każdą powierzchnię płaską. Wracam na łono kredek.

W między czasie z czwartku popołudnie na czwartek wieczór przywdziałam zgrzebną sukmanę, doczyściłam paznokcie proszkiem do mycia  kuchenek i pojechałam do Wielkiego Miasta Wojewódzkiego celem rozmowy o pracę. Zupełnie z innego świata. Pachniało tam wykrochmaloną koszulą białą, kawą na wynos, pociągami podmiejskimi, tuszem kreślarskim, nadgodzinami w szczytnym celu niesienia kaganka tłumom. Przez godzinie potencjalny szef ze srebrną grzywą i cudownie prostą złotą obrączką na palcu, sprzedawał mi swe praktyki exhibicjonistyczne w połyskującej blichtrem prezentacji na tablecie. A ja, cała we fraktalach i turkusem na nodze, przytakiwałam grzecznie i odpowiadałam zwięźle na wszystkie pytania, których było, jak zwykle, mało.

Mieli zadzwonić wczoraj.
Do dziś chodzę z telefonem do toalety.
Milczenie nie zawsze jest złotem.

Buduję sobie tratwy z kredek. Zamiatam pod dywan koty wątpliwości.
Im dalej w las, tym krystalicznej jasności mniej. Im więcej talentów, tym trudniej się rozkraczyć.
Szaleństwem jest bowiem nie podążać swoją ścieżką. Jeszcze większym tej ścieżki się bać.

Na deser kij w osobiste mrowisko:
Jeśli się czegoś naprawdę chce, robi się to bez względu na okoliczności. 
Jeśli zaś się tego nie robi, to się tego tak naprawdę nie chce. 
Czy to jest aż tak proste? 
Bo, że bolesne - czuję na własnej skórze.