Etatowa exhibicjonistka

Autoportrecik z kolana pt. "Codzienna Wiosna Ludów".

"Ja pracuję w biurze projektowym. Bardzo fajna praca. Cicha, spokojna, umysłowa. Bardzo mi odpowiada.(...) Mam dużo wolnego czasu. Dużo czytam w wolnych chwilach. Chodzę do teatru. Często chodzę do teatru. Dostanę samodzielne mieszkanie. Kupię sobie telewizor kolorowy, pralkę, lodówkę. A na wiosnę to kupię sobie motor. Gazelę sobie kupię. Gazela to fajny motor." Inżynier, "Dziewczyny do wzięcia"

W przeciwieńswtie do Inżyniera, czasu ubyło drastycznie, na wszystko. Marne resztki zasobów "wolnych" pochłania życiowa logistyka. Piszę i rysuję w pociągu, na kolanie. Biletem miesięcznym dołączyłam do taboru dojeżdżających. Cyganeria na etacie. Süddeutsche Zeitung, czarne płaszcze, kawa w termicznych kubkach, szelest kartek. Atmosfera egzaminów wstępnych.

Od tygodnia, choć mam wrażenie że dłużej, jestem profesjonalną exhibicjonistką - grafikiem przestrzeni, dekoratorem muzeów. Tak jak chciałam. Wprawek i okresów próbnych nie przewidziano. Za to głęboką wodę w wielkim formacie, jak najbardziej. Hiperwentyluję się w torebkę i skupiam na najważniejszym. Czy wypada już włożyć czerwone rajtki do żółtej spódnicy? Czy poczekać jeszcze tydzień, by na mój widok architektom kawa nie poszła nosem?

Dostałam z przydziału biurko dla szczypiorów w firmie. To w przejściu i bez telefonu, co akurat niesie ulgę, bo skraca do minimum ekspozycję moich braków w teutońskiej deklinacji. Jest słonecznie, przestrzennie, estetycznie i cicho. Nie ma radia. Słychać jak konstruktorzy w krochmalonych kołnierzykach skupiają kreatywne mięśnie na mózgach.

Pierwszy tydzień spędzam na ratowaniu planu czasowego, delegacji niemal zagranicznej i archeologii archiwum poprzednika, którego ewidentnie inspirowały internety. Pierwszego dnia wyrabiam pierwsze nadgodziny i ból głowy z odwodnienia. Nad moim biurkiem bowiem, zamiast lampy, zakrzywia się czasoprzestrzeń. Ósmą i szesnastą dzieli zaledwie pięć minut. To dobry znak, prawda?

Tuż przed pierwszą zmianą na skrawku papieru napisałam:
"Wiewiór mówi, że będę świetna.
Kaczka mówi, że będę świetna.
Rodzina pisze, że będę świetna.
Chciałabym im wierzyć".

20 marca rano popatrzyłam w horyzont.
Krystaliczny widok na szczyty w słońcu.
Lubię to, co robię. Bardzo mi to odpowiada.
Wierzyć nie muszę.

Na wiosnę, zamiast motoru, kupię sobie mikser i zmywarkę.
Zmywarka to fajna sprawa - wzdycha Wiewiór nad stertą talerzy o 6:37 rano.