Zaklinanie teutońskich biegaczy

Co kraj to obyczaj. W Krainie Yam Yam biegaczy było jak na lekarstwo. Drużki wydeptywali Azjaci w spacerowych orszakach. Ciche żony owite chustami od stóp w adidasach po głowy w kolczykach otwierały pochody. A stateczni przedstawiciele patriarchatu matrymonialnego kroczyli tyłami wystukując rytm laską w postaci parasola. Zamiast pozdrowień, samotni wujkowie w turbanach sypali oświadczynami jak z rękawa. 

W Czarnym Lesie biegają pokolenia. Ojciec z córką. Matka dzieciom. Blondynki z tipsami. Macho z kaloryferami. Grubi, chudzi, zielonoocy, niscy i wysocy. Starsza pani z siwą czupryną pod opaską Nike zdecydowanie wymiata. Drobi przeraźliwie, a wyprzedza wszystkich za każdym razem. Jeśli tak wygląda nowa generacja emerytów, Bebe nie może się już doczekać drugiej wiosny życia. Biegają wszyscy, a pozdrawiają tylko właściciele psów. Stają zawsze na środku ścieżki i mówią tylko do czworonogów, nie unosząc wzroku powyżej pasa. Biegacze natomiast nie odrywają wzroku od twarzy Bebe. Jakby miarowy ruch wprawiał ich w hipnozę. Tri, dwa, adin - metry zmniejszają się drastycznie. Bebe ryzykuje uśmiech, a nawet i werbalne pozdrowienie. Wpatrują się intensywnie, po czym  mijają bez słowa i zmarszczki. Teutońska powaga w każdej sferze życia. Wyjątkiem jest tylko matka dzieciom w podkoszulku w kwiaty poruszająca się spoconym truchtem. Wymienia z Bebe uśmiech, jakby cieszyła się, że jeszcze żyje.

p.s. Oklaski oklaski! Pokonane wczoraj, pierwszy raz od roku, 90 (słownie: dziewięćdziesiąt) minut ciągiem (a do tego w pełnym słońcu) bez uszczerbku na zdrowiu psychofizycznym zasługuje co najmniej na medal z ziemniaka. Witaj kondycjo!