wełenka

bebe ma wełnę w głowie. nikomu o tym nie mówiła, bo jak tu mówić, gdy zamiast słów wypowiada się tylko łzy. w ostatni dzień zawodów dowiedziała się, że umarł MK. ktoś bliski sercu, choć tylko znajomy zawodowo. był tym, kto sprawił, że bebe czuła się dobrze na tej obcej uczelni w obcym kraju. kimś, kto, każdego ranka i każdego popołudnia, mijał ją na korytarzu z rozczochraną czupryną i uśmiechem na twarzy. zamieniali ze sobą tylko kilka zdań. tych krótkich, serdecznych, co czynią dzień lepszym. jeszcze kilka dni przed jego odejściem, żartowali na temat yam-yamowej pogody i wiecznej permanentnej chmury.

w ostatni dzień zawodów, wieczorem był wykład. MK zajmował się zawsze stroną techniczną. siedział w pierwszym rzędzie, tuż przy drzwiach. gotowy by zgasić światło. tego dnia miejsce przy drzwiach było puste. za to przy wejściu głównym wydziału stała sztaluga. dość niezwykle miejsce jak na sprzęty artystyczne - pomyślała bebe pobieżnie omiatając wzrokiem prezentowany na niej obrazek. na nim MK, jak zwykle uśmiechnięty i nieuczesany. czyżby wygrał jakiś konkurs? - ucieszyła się bebe i już czyta dalej. umarł......w zeszły piątek.....25 marca - bebe, jak żona lota, nie wierzy własnym oczom. - podobno upadł bez życia na głównej stacji kolejowej w birmigham. ot tak. po prostu. bez uprzedzenia, złego samopoczucia i ostrzeżeń. - kotłują się myśli w bebeluszkowej głowie. bebe oddycha głęboko. nie widzi nikogo wokół siebie. wieje pustką i jakoś zimno się zrobiło.

mimo, że nie byli bliskimi przyjaciółmi, bebe nie potrafi pogodzić się z jego odejściem. pusty korytarz w przerwie obiadowej otwiera rany każdego dnia. i ta nadzieja, że może to był jednak kiepski żart. i że się raz jeszcze spotkają.

wełna w głowie. kompulsy wieczorne wypełniają ranę po brzegi, ale nie dają się jej zagoić. tą dziurę będzie trzeba obejrzeć z bliska i zaszyć własnoręcznie złotą nitką. na pamiątkę. nikt w tym bebeluszkowi pomóc nie może. no może jedynie czas.