Pierwsza podróż, czyli nie dziwię się, że niektórzy wolą zostać z niemowlęciem w domu

Wraca człowiek z podróży z mózgiem wywietrzonym i werwą do działania. Dostaje gorączki, mózg wycieka mu nosem, a werwa do działania wietrzeje zamknięta w czterech ścianach. Na wisienkę Potomka postanawia okresowo (oby! Zmiłuj się Święty Nepomucenie!) zaniechać dziennych drzemek piękności, a teutońscy maszyniści więżą Wiewióra w strajkującym taborze.

A blog cierpliwy nie jest. Przeterminuje wydarzenia jak świeżą rybę w środku lata.
Tymczasem bywałyśmy poza domem i przywiozłyśmy garść wniosków:

A. Kaczek powinni zabronić.
Wymsknie się człowiekowi, na ten przykład, że chciałby wejść w posiadanie zegarka. Nawet się nie obejrzy, a Kaczka już otwiera mu drzwi do sklepu firmowego szwajcarskiej precyzji. Każe pochylać się nad każdym modelem, a nie dość tego wybrać! A jak tu wybrać jak przynajmniej dwa chcieć-mieć? Kaczka wybiera! Numer do Wiewióra. I każe przeprowadzać następujące negocjacje:
- Czy 90 Ojro to dużo za zegarek?
- Jak dla mnie dużo.
- A za dwa?
- Chcesz kupić dwa zegarki?
- Nie, ale nie mogę się zdecydować a Kaczka mnie zmusiła, żeby do Ciebie zadzwonić.
- To kup sobie dwa.
- Żartujesz?

Miałam już odwrócić się na pięcie i nie nabyć żadnego, ale mnie Kaczka przycisnęła do ściany, obiecując mrożony twaróg od Rosjan w ramach nagrody za podjęcie decyzji. Pani zegarkowa rabatu na dwa udzielić nie raczyła, więc na ręku mam misia. Oczy mu latają we wszystkie strony. Nie potrafię odczytać godziny, bo cyferblatu brak. Jednak, jak twierdzi Kaczka, zegarki nie są do czasomierzenia - one są do ozdoby. Amen!

B. Kaczka to paczkowe dobro narodowe.
Jesteśmy silnie kompatybilne w robieniu paczek. Gdyby nam dali dotację z Unii zrobiłybyśmy Świętemu M. konkurencję. Wystarczy rzucić hasło w postaci imienia ofiary: Ultramaryna Wasiuczyńska. Zapalają nam się ogniki szajby w oczach a granicami są tylko gabaryty dostępnych kartonów. Robienie paczek otwiera bowiem nowe światy: zwłaszcza sklepów dla sfiksowanych. Przędzalnie tkanin, tokarnie koralików szklanych, mieszalnie soli do kąpieli, fabryki cukierków, manufaktury filcu oraz rosyjski supermarket, którego egzotycznym asortymentem zawsze można dopełnić wolne paczkowe przestrzenie.
Paczka jest dobra na chandrę. Paczka jest dobra na wszystko.
Nudzi ci się? Zrób paczkę!
Smutno ci? Zrób paczkę!
Samotność doskwiera? Zrób paczkę!
Paczki na traktory! - to byłoby nasze firmowe hasło.

C. Grudka to człowiek-guma.
Chusta, wózek, owcza skóra, cudze ramię.
Śpi wszędzie i we wszystkim.
Jeśli tylko chce.
Ostatnio nie bardzo.

D. Grudka to kinestetyczka.
Ludziom-Walizkom nie mógł urodzić się nikt inny.
Śpi wszędzie i we wszystkim.
Byle się ruszało.

E. W teutońskich pociągach pospiesznych, zwłaszcza w przedziałach dla najmłodszych, podróżują krowy.
Scenka rodzajowa #1:
Krowa z siedmiomiesięcznym dzieckiem podczas karmienia łyżeczką bliżej niezidentyfikowaną papką:
- Zajęła Pani nasze miejsca.
- A tak, ja mam tylko jedno zarezerwowane. Ale teraz nie mogę się ruszyć. Karmię.

Scenka rodzajowa #2:
Krowa z dwuletnim dzieckiem. Zatarasowała wózkiem wejście do przedziału:
- Parking dla wózków znajduje się tuż obok, w pierwszej klasie.
- Wiem, ale już zaparkowałam tutaj. Niech stoi, mi zupełnie nie przeszkadza.
Zajęła też jedno z naszych miejsc. Szczęściem dla niej, drugie nasze zajął ojciec z nastoletnią córką. Ojciec z piwem w ręku, które nadawało całemu przedziałowi aromatu.

Grudka postanowiła skorzystać z uroków luksusu i przespać każdą podróż w wózku. W pierwszej klasie. W bonusie rozsiewając hojnie poczucie domu i bezpieczeństwa przechodzącym obok garniturom.

F. Społeczeństwo Teutońskie zipie i bacikiem macha nad podróżującą samotnie matką niemowlęcia. Bo się na schodach guzdra. Bo zbyt wolno składa wózek. Bo tarasuje bagażem przejście.
Nad niemowlęciem się za to rozpływa.
Bo takie malutkie a już w podróży. Bo to sam miód, toffi i karmel. Bo pewnie z głodu tak kwili.

G. Każdy pieróg ma swój rąbek:

Czyli każdy lepi tak jak umi.

Słynne niemal wegetariańskie nadzienie sponsorowała Mamusia Bebeluszka. Soczewica z boczkiem. Onego czasu jeszcze na Mazurach, teutońscy turyści wege przychodzili po dokładkę do Mamusi, a ona wielką łychą obdzielała wszystkich w milczeniu i posypywała na grubo smażoną cebulką. Tegorocznej Wielkanocy uczciliśmy tamto wydarzenie. Wegetarian na sali nie zanotowano.

H. Ludzie lubią się dzielić, zwłaszcza nieproszeni.
Cień Grudki przyciąga opowieści. Opowieści mrożącej krew w żyłach treści. "Też miałem taki cień! Trzynastolatkiem będąc zostałem przejechany przez traktor i prawie utopiłem się w bagnie."
Albo: "Też miałam taki cień. Gdy byłam na studiach, samochód potrącił mnie podczas jazdy rowerem. Przeleciałam przez maskę, straciłam wszystkie zęby i leżałam w szpitalu przez cztery miesiące." Mogłabym zacząć pisać Księgę Przypadków Chodzących po Ludziach i Rozpychających się Łokciami. Antologię Wyznań Dziadków (a gdy mój Hans był taki mały to.... Albo: Moja Ulrike też ma córkę, dwunastoletnią) mamy na co dzień.


Wniosek z wniosków:
Podróże kształcą, a nawet odkształcają. Czasem nawet robią odciski.