Bebebiurwa - koniec pewnej ery

Dawno tu nie było beberazków z kolana. Zatem proszę!
Jeden z ostatnich bazgrołów kobiety parcującej. Będę za tym tęsknić.

 Od tygodnia byliśmy już sami. On i ja. Ja i on.

Idealista z sercem do muzealnych wystaw, obsypany srebrem architekt-artysta, szef.

Oraz Pani Kredka w procesie przeistoczenia, Ziemia Okupowana z Planetą Brzucha, graficzny dwupak z miesiąca na miesiąc coraz bardziej przypominający kopułę Bazyliki Św.Piotra.

Zamykaliśmy drzwi za kolejnymi kolegami, zjedliśmy wszystkie pożegnalne ciasta (głównie ja), wypiliśmy wszystkie pożegnalne herbaty (ja) i szampany (on), wypowiedzieliśmy wszystkie pożegnalne słowa.

Nastała cisza. W której dziergaliśmy kolejny i jedyny projekt.

On w cegłach, my w literobrazkach.

Wczoraj punkt trzynasta spakowałam swoje kredki, wyłączyłam monitor, wrzuciłam na ząb niszczarce tonę papieru i rzuciłam w echo pustego biura: No to idę.

Szef z ramiennym lumbago popatrzył krzywo, może nawet smutno. Nie zapłakał. Zażądał za to portretu Potomka oraz szczegółowego raportu z przebiegu lądowania - O takie rzeczy może prosić tylko ojciec czwórki dzieci. Kazał wziąć ze sobą klucz, wpaść z Potomkiem na audiencję i zapewnił, że jabłeczny komputer będzie na mnie czekał.

Miło.

Rozpłynęłam się w konturach dopiero na ulicy.

Tymczasem czas do świąt sponsorują skrupulatnie kolekcjonowane nadgodziny i urlopy, kredkowe wyzwania dużego kalibru (nie mogę jeszcze Wam opowiedzieć) oraz mniejszego (też Wam nie powiem, ale wiedzcie, że macza w tym swój kuper Kaczka).

Oraz Robótka. Czy widzieliście już jaki tajfun się nad Niegowem rozpętał?! W ramach ratowania magazynów od powodzi, Dyrekcja wydała specjalny dekret: Pierwsze kartki i podarki rozdane będą już w najbliższą niedzielę. A wy myśleliście, że nie macie supermocy?!  Buhahaha!