Na dorodne melony!

Tymczasem w pracowni... więcej zdradzić nie mogę ;)

----

Z pisaniem, wychodzi na to, jest jak z każdym sportem. Im rzadziej się uprawia, tym trudniej się do tego zabrać. Im trudniej się do tego zabrać, tym większe przerwy. Im większe przerwy, tym mniejsza kondycja. A im mniejsza kondycja, tym rzadziej się uprawia. I kółko mojej pisarskiej fortuny zamyka się. Nieuchronnie.
Rysuję za to. W kwietniu będzie pewna premiera na pewnych Empikowych półkach ;)

----

Nie umiem kupować bluzek*. Albo mi się nie podoba fason/kolor/materiał (niepotrzebne skreślić) albo zwyczajnie się nie mieszczę. Zderzaki mam wypasione. Niestety. A rynek, zwłaszcza teutoński, produkuje okrycia wierzchnie na niewiasty górno-płaskie. Tym samym, nie zrozumiem nigdy kobiet, które życzą sobie większych melonów. Moje drogie, małe w tym zakresie jest zdecydowanie piękne. A na pewno praktyczne! Nie zbiera się wam żaden wypiek okruchami na balkonie. Nie potrzebne wam pancerne oprzyrządowanie antywstrząsowe dostępne tylko na czarnym rynku. Możecie leżeć na plecach z widokiem na stopy, których nie przysłaniają wam dwie rozpłaszczone góry. Koszule nie strzelają guzikami. Staniki wiązane na karku nie przeżynają wam owego na pół. W ogóle możecie kupić stanik w każdym sklepie.

Stoję zatem w H&M. Przede mną morze wieszaków pełnych bluzek, sweterków, koszulek, t-shirtów, żakietów i bluz. Trzymam w ręku jedyny czarny sweterek, który spełnia wszystkie warunki akcesorium egzaminacyjnego, mieści się w wąskim przedziale mojego gustu i portfela. I już mam przymierzyć tę zdobycz, gdy wpycha się przede mnie mała ruda w marynarce w kratkę. Talię ma osy. Zderzaki jak jabłka. Figurę klepsydry. Waga oczna 55 kg. Wygina się przed lustrem. Kołnierz marynarki stawia na sztorc.Wygląda przy tym pięknie. Zjawiskowo wygląda. Prywatny gach rudej zapewnia o doskonałości jej wyboru. Ruda zdejmuje marynarkę, niemym fochem strzela. Marynarkę na wierzch innych rzuca. Wychodzi. Stoję nadal ze sweterkiem w ręku. Patrzę w odbicie w lustrze. Nienawidzę siebie. Że mimo uwielbienia dla różnorodności rozmiarów i kształtów ciał ludzkich. Mimo otwartej wojny z ideałami urody (nuda, nuda! Paczka takich samych cukierków nawet mi się w końcu przeje). Uparcie przykładam do siebie miarkę stereotypu. Że wałek brzuszny niezmienny, że za łydka za gruba, że grzywka za długa, że melony dorodne.

Przed lustrem w H&M stałam i płakałam.
Nad głupotą własną.

p.s. Sweterka nie kupiłam. Za duży był. Nie taki. Na egzamin pojadę w sukience. Czy wypada przyszłemu doktorowi występować publicznie w kolorowych rajtkach?

* Stąd w szafie zdecydowana przewaga sukienek nad spódnicami. Spodni na stanie posiadam sztuk 1 (słownie: jeden).