Dziekanka

Czekam i wypatruję. Podobno już tylko 41 dni do wiosny.

Nie ogarniam*.
To fakt.

I choć tutaj już od 3 tygodni cisza, to napiszę to wyraźnie:
PRZERWA. Od bloga.

Dalej czytać nie trzeba. 

Zwłaszcza obywatelce Jareckiej zaleca się dietę od pozostałych liter.

Zatem tak. Przerwa. Post i wycieczka na pustynię. 

Słowem: asceza internetowa.

Bo chcę w końcu narysować książkę. A właściwie te dwie, co leżą na warsztacie. Jedna w kooperacji z Wiewiórem. Druga w zupełnie niespodziewanym trójkącie. Obie bardzo obrazkowe, choć od siebie zupełnie inne. 

Nie mówię: koniec, adios, ciao.

Będę się tu pojawiać. 

Możliwe jednak, że bardzo nieregularnie.

Próbowałam pogodzić wszystko, ale nie potrafię. Trudna prawda, której moja wewnętrzna prymuska nie potrafi przełknąć. Potrzebuję jednak tej przestrzeni w głowie, by wpuścić w końcu nowe. By przestać robić i żyć ZAMIAST. 

Trzymacie kciuki.

Niniejszym ogłaszam sezon realizacji swojego.

I to jest radosna wieść.

Jeśli nie wrócę tutaj w grudniu 2017 z narysowaną książką - upoważniam Was do pociągnięcia mnie do odpowiedzialności i nałożenia embargo na Malibu.

Boję się.

Ale: Na pohybel!

I heeeeja! Z przytupem w nowe!

P.s. W ramach należnej tęsknoty proszę zaglądać na fejsbunia i instagram. 

A każdego 13-tego dnia miesiąca roku pańskiego 2017 też na Wortal Ryms, gdzie co miesiąc spełniam swoje marzenie i wypytuję nowego ilustratora o kulisy i ilość kubków na rysunkowym stole. Pod sztandarem zmajstrowanym w kooperacji z Elą Wasiuczyńską nas znajdziecie:

*nie do ogarnięcia w obecnym wymiarze jest zwykłe życie matki na etacie z zajmującym hobby: w pracy do lipca cztery otwarcia, w tym jednego muzeum poza granicami Republiki, a jak niektórym wiadomo - jestem w tym cyrku jedynym grafikiem. Co w połączeniu z Grudką w kolejnym starciu z mikrobiologią chorób odżłobkowych i rysowaniem po nocach.... no kurde, nie zostawia wiele czasu na myślenie, a tym bardziej na spisywanie tych myśli. Próbowałam. Bez skutku. Będę tęsknić!