Wywiadówka

Nie dalej jak w zeszły poniedziałek NaszPanie w liczbie dwóch otoczyły mnie szemrzącym kordonkiem i zaprowadziły na zaplecze przybytku nauki dla kurdupli. Posadziły przy okrągłym nomen omen stole, wyciągnęły segregatory z aktami. Zanim zaczęły wykład o sukcesach naukowych Grudki, zapytały: Czy chce Pani wody? Czy aby na pewno nie chce pani wody? Nie chciałam. Teraz wiem, że było to głupie.

Po kilku latach dzielenia łazienki i ciszy z muzykami, prosiliśmy opatrzność, wszechświat i wszystkie dostępne moce w intencji wtedy jeszcze nienarodzonej Potomki: Wszystko, tylko nie talent muzyczny. Bogowie są ewidentnie przygłusi (powinni w te pędy zapisać się do laryngologa na czyszczenie uszu) lub nader skrupulatni.

Wypowiadając te słowa mieliśmy na myśli instrumenty muzyczne, do których Potomka rzeczywiście nie pała szczególnym afektem. Grudka wykazuje bowiem awersję do hałasu, tak obcego (nie odkurzaj tu przy mnie!), jak i generowanego własnoręcznie (stukając w bębenek mruży oczy i z grymasem odrzuca pałeczki). Wyjątek stanowi jej głos.

Grudka śpiewa. Staje na stopniu, odwraca do widowni leżącej pokotem na dywanie i urządza recitale. Potem robi sobie za klakiera nawołując brawo i klaszcząc sobie samej z entuzjazmem, że aż jej grzywka na oczy spada. Ma potencjał divy. Staje na balkonie i pozdrawia każdego przechodnia i psa (bo pies to wyjątkowy rodzaj człowieka) gromkim "Haaaaaalo!" oraz "Ciao!"

Niby wiedzieliśmy o tym wszystkim, ale rodzic potrafi jednak to i owo naumyślnie przeoczyć i wyprzeć...

NaszPanie pochyliły się nad rubryką "Szczególne uzdolnienia": Pani córka wykazuje szczególne uzdolniona muzycznie. Zalecałybyśmy od przyszłego roku akademickiego dodatkowe zajęcia w szkole muzycznej.

Zaschło mi w gardle.
Wody! Dajcie mi wody!