Generacja Satelita

Robótka jak drożdże, spuścić ją na chwilę z oka, a rozrasta się do niespodziewanych rozmiarów. Zatacza właśnie międzykontynentalne kręgi. Widziano ją już w Los Angeles, na Cyprze i w Japonii!!!

Wymieniamy z Kaczką-Założycielką wzruszone, pełne miłego zaskoczona maile. Wyobraźni nam nie starcza na taką skalę! A co dopiero dzieciakom-starszakom z Niegowa! Macie moc :*


--- tymczasem w Czarnym Lesie ---


Zwiedzamy cmentarz, który przerobiono na plac zabaw. Pod murami Johann, Irmingarda i Ekkehardt w kamieniu utrwaleni leżą pod starymi dębami. Na środku drabinki, zjeżdżalnie, pompa wodna. Małe stopy udeptują ziemię. Przeplatają się czasy.

Słońce grzeje nam policzki przez miodowe liście. Debatujemy nad wyższością sernika klasycznego nad makowym. Z oddali obserwujemy, jak Mały F. (Na planecie Ziemia od 1,5 roku) chwiejnym krokiem eksploruje piaskownicę i burzy powszechny porządek.

Mały F. jest w piaskownicy sam.

Nikt nie krąży w jego pobliżu, za rękę nie trzyma, nie podnosi jak upadnie, nie podaje zabawek, nie dyryguje, nie pilnuje konsumpcji piasku. Tymczasem teutońscy rodzice: krążą w bezpośrednim pobliżu pociech, otrzepują białe kurteczki, rączki, kolanka, chronią, łapią, inscenizują. Ćwiczą z potomstwem deklinację:

To jest zabawka Hansa. A to zabawka Jule. 
Nie dotykaj, to nie twoje.
Podziel się swoją zabawką. 
Chłopczyku oddaj nam nasze łopatki.
Peter, pozwolisz dziewczynce pobawić się twoją ciężarówką?


Małe F. w samym środku sceny raczkuje do porzuconej przez kogoś foremki i robi sobie prysznic z piasku. Dziewczynka w różowym wyrywa mu foremkę z ręki:
Nie dotykaj, to moje!

Jakiś rodzic otrzepuje Małemu F. grzywkę, inny rączki, koszulkę, kolanka. Rozglądają się niecierpliwie.
Postoję tu przy tobie.
Nie wolno sypać piasku na głowę.
Nie, nie jedz tego.
Piasek fe, fe!
Gdzie są twoi rodzice?
Nie martw się, zaraz pewnie wrócą.
Pauline odsuń się od tego chłopca, bo też nasypie ci piasku we włosy. 
Pauline! Nie sypiemy piasku we włosy!